End of the year!
Blijf op de hoogte en volg Vince
04 Juli 2014 | Verenigde Staten, McMinnville
Mijn laatste weken en maanden zijn weer veelste snel voorbij gegaan, ik heb al weer een tijd niet geschreven en daarom ga ik deze blog in 2 dele verdelen zodat het niet teveel lezen wordt.
Mijn laatste weken en maanden heb ik zo weinig aan school gedaan als mogelijk en zoveel mogelijk tijd besteed aan mijn vrienden, elke minuut die ik had, heb ik met mijn vrienden doorgebracht. Gelukkig heb ik ook nog wat tijd besteed aan buitenschoolse activiteiten waar ik ook al eerder over geschreven heb. Ik heb geraft, gesurft en ben naar het enige echte Wooden Shoe/ Tulip festival geweest, waar ze echte nederlandse frikandellen hadden. Uiteindelijk toen ik naar de tent liep die de zogenaamde frikandellen verkocht, bleek het (natuurlijk) niet echte frikandellen te zijn, maar iets anders, wat ik niet kan omschrijven. Iets wat me hier is opgevallen, is dat er zoveel connecties met Nederland hier in ieder geval in dit deel van de States. Veel mensen hier hebben Nederlandse voorouders of een Nederlandse achternaam, en er zijn toch redelijk veel winkeltjes met Nederlandse namen, en dan heb je nog ‘autenthieke’ nederlandse windmolens en dat soort dingen. Voor de rest heb ik gewoon heel veel met vrienden afgesproken en vaak bij de fratenity geweest om daar zoveel mogelijk tijd te besteden. Ik had nog veel moeite met de keuze of ik zou blijven in de States of dat ik naar huis zou gaan. Ik vond het heel erg leuk op Linfield, mijn beste jaar ooit, en er is zoveel te doen outdoorswise, dingen zoals hiking in the mountains, rafting en noem het allemaal maar op. Maar aan de andere kant was het wel heel duur en zou ik op University College Utrecht (waar ik ga studeren), een betere opleiding krijgen en ik wist niet of Linfield het nou wel echt was. Uiteindelijk heb ik dus besloten om naar huis te komen, ik weet niet hoe dat gaat uitpakken uiteindelijk, maar we zullen het allemaal zien! En uiteindelijk ben ik natuurlijk ook wel weer heel blij om al mijn familie en vrienden weer te zien!
Gedag zeggen aan het eind van het jaar was wel een van de moeilijkste dingen die ik ooit in mijn leven gedaan heb. Al mijn vrienden hebben zoveel voor mij betekent, ik heb zoveel geweldige dingen gedaan dit jaar en Linfield voelde toch wel een beetje als mijn huis. De laatste week heb ik bijna niet geslapen, zoveel mogelijk tijd met al mijn vrienden besteed en ben ik alleen maar van de ene naar de andere kant van campus gerend en gevlogen om iedereen die eerder dan ik vertrok gedag te zeggen. Op vrijdag 30 mei was het dan toch echt over en vertrok ik met Jonny naar Tacoma, maar rust zal er niet echt in. Ik zou 2 dagen bij Jonny blijven waarna ik met Jonny naar Conner in Alaska zou gaan. Aangezien Jonny’s vader voor Alaska Airlines vliegt, konden wij gratig vliegen. De week in Alaska was 1 van de absolute hoogtepunten van mijn jaar in de VS. We hebben zoveel gedaan in de week dat we amper tijd hadden om Conner´s ouders te ontmoeten. Ketchikan (daar waar Conner woont) is een geweldige mooie plaats, het zuidelijkste stadje van Alaska. Het is omringt door bergen en water, maar niet het open water. Overal zijn beboste eilanden met bergen, wat er met (zonnig) weer prachtig uitzag. Gelukkig hadden we mooi weer en volgens Conner kon het niet beter. De hele week was zonnig en we hebben alles gedaan wat we ook maar wilden doen. We hebben de Deer Mountain Trail gelopen en verder, een trail die de bergen ingaat, de sneeuw ingaat en vanwaar je een prachtig 360 view op de bergen, lakes, de zee en Ketchikan hebt, vervolgens zijn we op de mountainridge doorgelopen naar een lake, lopend en vaak meer klimmend over sneeuw delen en rotsen, in totaal hebben we iets van 10 mile (16 kilometer) gelopen, een van de mooiste 16 kilometers van mijn leven. Het allerhoogste hoogtepunt van mijn stay in Ketchikan was toch wel de watervliegtuig tocht door het Misty Fjords National Monument. Gratis (haast natuurlijk zou ik wel kunnen zeggen) konden Jonny, Conner en ik met een floatplane mee en dat allemaal omdat Conner 2 jaar geleden voor die company waar we mee vlogen heeft gewerkt. Het was de prachtigste tocht van mijn leven. In de zon, vlogen we rakelings over meren, brede rivieren, berggeiten en bergen met besneeuwde toppen verder dan het oog reikte. Als toppunt landde we op een lake in de Misty Fjords waar we 20 minuten op een dock, dat daarnaartoe was gevlogen in 3 delen, even konden genieten in stilte van al het moois om ons heen. In totaal duurde de trip ongeveer 1.5 uur en dit waren toch wel de beste 1.5 uur van mijn leven. De rest van de week hebben we geziplined, een andere hike naar een groot meer in de bergen en nog naar een ander meer, rondgelopen in downtown, 2 keer gevist waarvan 1 keer op krab (en die ook dezelfde avond bij een vriendin van Conner gekookt en opgeten, beste maal van het hele jaar!) en niet te vergeten hebben we humback whales gezien. We kwamen overdag aan bij de vriendin van Conner met de krab en toen we aankwamen vroeg de vader of we opzoek wilden gaan naar walvissen die ze die morgen gespot hadden. De familie woont aan een haven en met hun boot gingen we op pad, en niet veel later, ik denk iets van 5 mile verderop, eigenlijk in hun achtertuin dus, vonden we de walvissen. We zagen de walvissen eten en wat we zagen was blijkbaar heel bijzonder. Ze zwommen rondjes rond de vissoort om ze bijeen te drijven waarna de whales de diepte indoken en bubbels maakten om de vissen te verwarren, vervolgens jumpten ze allemaal het water uit om de vissen op te eten, was ook weer een prachtig gezicht was om te zien. Al met al was het me het weekje wel, de zondag nadat we aankwamen vlogen we ook weer terug en 2 dagen later was ik alweer opweg naar Portland. Daar heb ik eerst een paar dagen bij Brian doorgebracht en met Nick en Brian de eerste world cup wedstrijd gezien (Ja, we worldcup is iets wat ik niet vergeet). Vervolgens heb ik dezelfde dag met Nicki in Portland gegeten en die heeft me gebracht naar de Lemoine family in Portland. Ik was uitgenodigd om een weekend te komen camperen en daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen. De vrijdag was Nederland – Spanje, een wedstrijd die natuurlijk niet gemist kon worden, die hebben we dan ook gekeken waarna we vertrokken. We gingen naar Twin Falls in Oregon, een afgelegen campground (zeer afgelegen) waar we na een rit langs en over de Columbia Gorge River, die we overstaken over een brug named the Bridge of Gods, en over gravel weggetjes en wat niet, aankwamen. Dit was de secret campground, een niet aangegeven, niet echt met normale auto te bereiken campground. Er was helemaal niemand behalve wij, iets wat wel erg lekker was. Het is altijd heel erg leuk met de Lemoine familie, nooit een saai moment en ook nu weer hebben we genoeg beleefd, mountainbiken, watervallen gezien en gehiked. Belle en Thomas, Emile en Elsa zijn altijd geweldig gezelschap en ik ben heel erg blij dat ik zo goed door hun ben opgevangen over het hele jaar.
De rest komt morgen en het is nu de 4th of July, de grootste 'get together' van het jaar, en independence day, een feestdag dus.
Nu er van door om de 4th te vieren!!
See ya all,
Vince
Mijn laatste weken en maanden heb ik zo weinig aan school gedaan als mogelijk en zoveel mogelijk tijd besteed aan mijn vrienden, elke minuut die ik had, heb ik met mijn vrienden doorgebracht. Gelukkig heb ik ook nog wat tijd besteed aan buitenschoolse activiteiten waar ik ook al eerder over geschreven heb. Ik heb geraft, gesurft en ben naar het enige echte Wooden Shoe/ Tulip festival geweest, waar ze echte nederlandse frikandellen hadden. Uiteindelijk toen ik naar de tent liep die de zogenaamde frikandellen verkocht, bleek het (natuurlijk) niet echte frikandellen te zijn, maar iets anders, wat ik niet kan omschrijven. Iets wat me hier is opgevallen, is dat er zoveel connecties met Nederland hier in ieder geval in dit deel van de States. Veel mensen hier hebben Nederlandse voorouders of een Nederlandse achternaam, en er zijn toch redelijk veel winkeltjes met Nederlandse namen, en dan heb je nog ‘autenthieke’ nederlandse windmolens en dat soort dingen. Voor de rest heb ik gewoon heel veel met vrienden afgesproken en vaak bij de fratenity geweest om daar zoveel mogelijk tijd te besteden. Ik had nog veel moeite met de keuze of ik zou blijven in de States of dat ik naar huis zou gaan. Ik vond het heel erg leuk op Linfield, mijn beste jaar ooit, en er is zoveel te doen outdoorswise, dingen zoals hiking in the mountains, rafting en noem het allemaal maar op. Maar aan de andere kant was het wel heel duur en zou ik op University College Utrecht (waar ik ga studeren), een betere opleiding krijgen en ik wist niet of Linfield het nou wel echt was. Uiteindelijk heb ik dus besloten om naar huis te komen, ik weet niet hoe dat gaat uitpakken uiteindelijk, maar we zullen het allemaal zien! En uiteindelijk ben ik natuurlijk ook wel weer heel blij om al mijn familie en vrienden weer te zien!
Gedag zeggen aan het eind van het jaar was wel een van de moeilijkste dingen die ik ooit in mijn leven gedaan heb. Al mijn vrienden hebben zoveel voor mij betekent, ik heb zoveel geweldige dingen gedaan dit jaar en Linfield voelde toch wel een beetje als mijn huis. De laatste week heb ik bijna niet geslapen, zoveel mogelijk tijd met al mijn vrienden besteed en ben ik alleen maar van de ene naar de andere kant van campus gerend en gevlogen om iedereen die eerder dan ik vertrok gedag te zeggen. Op vrijdag 30 mei was het dan toch echt over en vertrok ik met Jonny naar Tacoma, maar rust zal er niet echt in. Ik zou 2 dagen bij Jonny blijven waarna ik met Jonny naar Conner in Alaska zou gaan. Aangezien Jonny’s vader voor Alaska Airlines vliegt, konden wij gratig vliegen. De week in Alaska was 1 van de absolute hoogtepunten van mijn jaar in de VS. We hebben zoveel gedaan in de week dat we amper tijd hadden om Conner´s ouders te ontmoeten. Ketchikan (daar waar Conner woont) is een geweldige mooie plaats, het zuidelijkste stadje van Alaska. Het is omringt door bergen en water, maar niet het open water. Overal zijn beboste eilanden met bergen, wat er met (zonnig) weer prachtig uitzag. Gelukkig hadden we mooi weer en volgens Conner kon het niet beter. De hele week was zonnig en we hebben alles gedaan wat we ook maar wilden doen. We hebben de Deer Mountain Trail gelopen en verder, een trail die de bergen ingaat, de sneeuw ingaat en vanwaar je een prachtig 360 view op de bergen, lakes, de zee en Ketchikan hebt, vervolgens zijn we op de mountainridge doorgelopen naar een lake, lopend en vaak meer klimmend over sneeuw delen en rotsen, in totaal hebben we iets van 10 mile (16 kilometer) gelopen, een van de mooiste 16 kilometers van mijn leven. Het allerhoogste hoogtepunt van mijn stay in Ketchikan was toch wel de watervliegtuig tocht door het Misty Fjords National Monument. Gratis (haast natuurlijk zou ik wel kunnen zeggen) konden Jonny, Conner en ik met een floatplane mee en dat allemaal omdat Conner 2 jaar geleden voor die company waar we mee vlogen heeft gewerkt. Het was de prachtigste tocht van mijn leven. In de zon, vlogen we rakelings over meren, brede rivieren, berggeiten en bergen met besneeuwde toppen verder dan het oog reikte. Als toppunt landde we op een lake in de Misty Fjords waar we 20 minuten op een dock, dat daarnaartoe was gevlogen in 3 delen, even konden genieten in stilte van al het moois om ons heen. In totaal duurde de trip ongeveer 1.5 uur en dit waren toch wel de beste 1.5 uur van mijn leven. De rest van de week hebben we geziplined, een andere hike naar een groot meer in de bergen en nog naar een ander meer, rondgelopen in downtown, 2 keer gevist waarvan 1 keer op krab (en die ook dezelfde avond bij een vriendin van Conner gekookt en opgeten, beste maal van het hele jaar!) en niet te vergeten hebben we humback whales gezien. We kwamen overdag aan bij de vriendin van Conner met de krab en toen we aankwamen vroeg de vader of we opzoek wilden gaan naar walvissen die ze die morgen gespot hadden. De familie woont aan een haven en met hun boot gingen we op pad, en niet veel later, ik denk iets van 5 mile verderop, eigenlijk in hun achtertuin dus, vonden we de walvissen. We zagen de walvissen eten en wat we zagen was blijkbaar heel bijzonder. Ze zwommen rondjes rond de vissoort om ze bijeen te drijven waarna de whales de diepte indoken en bubbels maakten om de vissen te verwarren, vervolgens jumpten ze allemaal het water uit om de vissen op te eten, was ook weer een prachtig gezicht was om te zien. Al met al was het me het weekje wel, de zondag nadat we aankwamen vlogen we ook weer terug en 2 dagen later was ik alweer opweg naar Portland. Daar heb ik eerst een paar dagen bij Brian doorgebracht en met Nick en Brian de eerste world cup wedstrijd gezien (Ja, we worldcup is iets wat ik niet vergeet). Vervolgens heb ik dezelfde dag met Nicki in Portland gegeten en die heeft me gebracht naar de Lemoine family in Portland. Ik was uitgenodigd om een weekend te komen camperen en daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen. De vrijdag was Nederland – Spanje, een wedstrijd die natuurlijk niet gemist kon worden, die hebben we dan ook gekeken waarna we vertrokken. We gingen naar Twin Falls in Oregon, een afgelegen campground (zeer afgelegen) waar we na een rit langs en over de Columbia Gorge River, die we overstaken over een brug named the Bridge of Gods, en over gravel weggetjes en wat niet, aankwamen. Dit was de secret campground, een niet aangegeven, niet echt met normale auto te bereiken campground. Er was helemaal niemand behalve wij, iets wat wel erg lekker was. Het is altijd heel erg leuk met de Lemoine familie, nooit een saai moment en ook nu weer hebben we genoeg beleefd, mountainbiken, watervallen gezien en gehiked. Belle en Thomas, Emile en Elsa zijn altijd geweldig gezelschap en ik ben heel erg blij dat ik zo goed door hun ben opgevangen over het hele jaar.
De rest komt morgen en het is nu de 4th of July, de grootste 'get together' van het jaar, en independence day, een feestdag dus.
Nu er van door om de 4th te vieren!!
See ya all,
Vince
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
