Pre Departure en eerste dag
Blijf op de hoogte en volg Vince
26 Augustus 2013 | Verenigde Staten, Portland
Hoi Allemaal,
Mijn eerste blog ooit, en dat allemaal vanuit de VS.
Het begon allemaal ongeveer een jaar geleden.
Ik was al een aantal keer in de VS op vakantie geweest en ik wilde graag terugkomen om er gaan studeren. Zo gezegd zo gedaan, zou je zeggen. Maar zo makkelijk ging het allemaal niet. Na 113436 geschreven essay's, tests, letters of recommendation, meetings, universiteiten om uit te kiezen kwam ik er uiteindelijk achter dat ik naar Linfield College in Oregon wilde.
Waarom wilde ik dat eigenlijk?! Nou om te beginnen is de omgeving er prachting. Mount hood, Mount st Helens en Mount Rainier zijn maar een greep uit al het moois hier in de buurt. Verder stond de uni redelijk hoog aangeschreven en waren de reviews goed.
Maanden werden weken, weken werden dagen en dagen werden uren. En uiteindelijk, woensdagochtend 21 augustus om 5 uur 's ochtends werd ik op schiphol afgezet, met in mijn kielzog mijn ouders, zusje, oma en de vrienden Louis, Aart, Hanz en victor. Siem zou er ook bij zijn maar helaas had hij (zoals misschien verwacht) door de wekker heen geslapen.
Na tranen uit beide kampen, ja ook bij mij idd, keek ik voor de laatste keer om naar mijn fam en vrienden en liep ik de security door. En ja daar stond ik dan, alleen, met 2 tassen en een giga winterjas op schiphol. Ik dronk een koffie (starbucks, om alvast in de stemming te komen) en ging op weg naar de gate.
Mijn eerste vlucht naar Frankfurt was kort, zo was ik in Amsterdam en het volgende moment was ik in Frankfurt.
De 10.45 uurige vlucht daarna was waar ik me zeer op verheugde, aangezien ik altijd een tv'tje met de nieuwste films in de stoel voor me heb. Het was dan ook een bittere pil toen er geen tv'tje te bekennen was. Aangezien ik van Siem een pak cadeautjes heb gekregen pakte ik die maar uit en die cadeautjes waren geweldig, vooral de ansichtkaart!
(gelukkig) zat ik naast een Amerikaans-Irakees meisje van 23 die 7 maanden zwanger was, op weg was naar haar moeder die ze al een tijd niet gesproken had en misschien boos over haar zwangerschap was, en haar boze broer omdat hij niet wilde dat ze met de man zou trouwen die ze net achter had gelaten. Ze was dus nogal over haar toeren en we hebben een tijd gepraat over haar leven waarin vaak genoeg de vraag voorbij kwam 'en hoe zou jij dat dan doen'?
Toen ik uiteindelijk in Seattle aankwam moest ik op weg naar mijn binnenlandse vlucht naar Portland. Ik had 1.50 uur, wat genoeg zou moeten zijn om het te redden maar door een of andere enorme paspoortenrij inclusief 124686 vragen over wat ik hier nou eigenlijk kwam doen had ik nog 25 minuten om naar mijn vlucht te redden. Helaas is in de VS alles groot en zo ook Seattle Airport dus helaas kwam ik rennend met al mijn spullen toch te laat aan.
Dat was zwaar klote dus nadat ik me had aangemeld voor een vlucht 3 uur later en op de reserve lijst stond van de vlucht van 1 uur later ging ik maar zitten. Met heeeeel veel geluk ben ik in de volgende vlucht gekomen waardoor ik slechts een uurtje later aankwam.
Na een tijdje gewacht te hebben op de airport werd ik door vrienden van mijn ouders die ik nog nooit had ontmoet, in Portland opgehaald. De vrouw was Nederlands en hartstikke aardig dus dat hielp heel erg mee, ik kon nog effe Nederlands praten en had iemand om op terug te vallen. Na haar familie (2 kinderen en haar man) allemaal engels pratend te hebben ontmoet, kreeg ik, hoe kan het ook anders, een burger als diner. Daarna werd ik meegenomen naar een wedstrijd van de Southern soccer confederence van de nummer 1 tegen de nummer 2. Het was een waar spektake bij de wedstrijd van de Portland Timbers.De 20.000 man die in het stadion paste, de sfeer en al de Amerikaanse toestanden die erbij hoorde, zoals een gast die bij elke goal een stuk hout met een kettingzaag af zaagde en rond het stadion ging rennen, waren geweldig. De wedstrijd zelf was ook zeer vermakelijk met 1 rode kaart, 2 penalties, keepersfouten of blunders en vage scheidsrechtesbeslissen en met een gelijkmaker van de 'vijand met 10 man' in de laatste minuut. De uitslag deed er voor mij niet toe maar het was een geweldige ervaring. Ik heb de familie goed leren kennen en ze zijn geweldig. Ik kan altijd terug komen en ik kan van alles gebruik maken.
Nadat we nog even hadden nagetafeld was het voor mij een goede tijd om te gaan slapen. Na een nacht te hebben doorgehaald en de nacht daarvoor 3 uur slaap, was het wel genoeg geweest.
Morgen zou ik naar Linfield vertrekken en daarover wilde ik graag in deze eerste blog wat schrijven maar aangezien het alweer bijna 1 uur is hier en ik nog steeds moe ben van alle activiteiten en ik al een behoorlijk stuk geschreven heb (voor mijn gevoel dan) komt dat de volgende keer (wie weet morgen) wel weer.
Wat ik wel alvast kan zeggen is dat het hier hartstikke leuk is!
Ik laat van me horen,
Vince
Mijn eerste blog ooit, en dat allemaal vanuit de VS.
Het begon allemaal ongeveer een jaar geleden.
Ik was al een aantal keer in de VS op vakantie geweest en ik wilde graag terugkomen om er gaan studeren. Zo gezegd zo gedaan, zou je zeggen. Maar zo makkelijk ging het allemaal niet. Na 113436 geschreven essay's, tests, letters of recommendation, meetings, universiteiten om uit te kiezen kwam ik er uiteindelijk achter dat ik naar Linfield College in Oregon wilde.
Waarom wilde ik dat eigenlijk?! Nou om te beginnen is de omgeving er prachting. Mount hood, Mount st Helens en Mount Rainier zijn maar een greep uit al het moois hier in de buurt. Verder stond de uni redelijk hoog aangeschreven en waren de reviews goed.
Maanden werden weken, weken werden dagen en dagen werden uren. En uiteindelijk, woensdagochtend 21 augustus om 5 uur 's ochtends werd ik op schiphol afgezet, met in mijn kielzog mijn ouders, zusje, oma en de vrienden Louis, Aart, Hanz en victor. Siem zou er ook bij zijn maar helaas had hij (zoals misschien verwacht) door de wekker heen geslapen.
Na tranen uit beide kampen, ja ook bij mij idd, keek ik voor de laatste keer om naar mijn fam en vrienden en liep ik de security door. En ja daar stond ik dan, alleen, met 2 tassen en een giga winterjas op schiphol. Ik dronk een koffie (starbucks, om alvast in de stemming te komen) en ging op weg naar de gate.
Mijn eerste vlucht naar Frankfurt was kort, zo was ik in Amsterdam en het volgende moment was ik in Frankfurt.
De 10.45 uurige vlucht daarna was waar ik me zeer op verheugde, aangezien ik altijd een tv'tje met de nieuwste films in de stoel voor me heb. Het was dan ook een bittere pil toen er geen tv'tje te bekennen was. Aangezien ik van Siem een pak cadeautjes heb gekregen pakte ik die maar uit en die cadeautjes waren geweldig, vooral de ansichtkaart!
(gelukkig) zat ik naast een Amerikaans-Irakees meisje van 23 die 7 maanden zwanger was, op weg was naar haar moeder die ze al een tijd niet gesproken had en misschien boos over haar zwangerschap was, en haar boze broer omdat hij niet wilde dat ze met de man zou trouwen die ze net achter had gelaten. Ze was dus nogal over haar toeren en we hebben een tijd gepraat over haar leven waarin vaak genoeg de vraag voorbij kwam 'en hoe zou jij dat dan doen'?
Toen ik uiteindelijk in Seattle aankwam moest ik op weg naar mijn binnenlandse vlucht naar Portland. Ik had 1.50 uur, wat genoeg zou moeten zijn om het te redden maar door een of andere enorme paspoortenrij inclusief 124686 vragen over wat ik hier nou eigenlijk kwam doen had ik nog 25 minuten om naar mijn vlucht te redden. Helaas is in de VS alles groot en zo ook Seattle Airport dus helaas kwam ik rennend met al mijn spullen toch te laat aan.
Dat was zwaar klote dus nadat ik me had aangemeld voor een vlucht 3 uur later en op de reserve lijst stond van de vlucht van 1 uur later ging ik maar zitten. Met heeeeel veel geluk ben ik in de volgende vlucht gekomen waardoor ik slechts een uurtje later aankwam.
Na een tijdje gewacht te hebben op de airport werd ik door vrienden van mijn ouders die ik nog nooit had ontmoet, in Portland opgehaald. De vrouw was Nederlands en hartstikke aardig dus dat hielp heel erg mee, ik kon nog effe Nederlands praten en had iemand om op terug te vallen. Na haar familie (2 kinderen en haar man) allemaal engels pratend te hebben ontmoet, kreeg ik, hoe kan het ook anders, een burger als diner. Daarna werd ik meegenomen naar een wedstrijd van de Southern soccer confederence van de nummer 1 tegen de nummer 2. Het was een waar spektake bij de wedstrijd van de Portland Timbers.De 20.000 man die in het stadion paste, de sfeer en al de Amerikaanse toestanden die erbij hoorde, zoals een gast die bij elke goal een stuk hout met een kettingzaag af zaagde en rond het stadion ging rennen, waren geweldig. De wedstrijd zelf was ook zeer vermakelijk met 1 rode kaart, 2 penalties, keepersfouten of blunders en vage scheidsrechtesbeslissen en met een gelijkmaker van de 'vijand met 10 man' in de laatste minuut. De uitslag deed er voor mij niet toe maar het was een geweldige ervaring. Ik heb de familie goed leren kennen en ze zijn geweldig. Ik kan altijd terug komen en ik kan van alles gebruik maken.
Nadat we nog even hadden nagetafeld was het voor mij een goede tijd om te gaan slapen. Na een nacht te hebben doorgehaald en de nacht daarvoor 3 uur slaap, was het wel genoeg geweest.
Morgen zou ik naar Linfield vertrekken en daarover wilde ik graag in deze eerste blog wat schrijven maar aangezien het alweer bijna 1 uur is hier en ik nog steeds moe ben van alle activiteiten en ik al een behoorlijk stuk geschreven heb (voor mijn gevoel dan) komt dat de volgende keer (wie weet morgen) wel weer.
Wat ik wel alvast kan zeggen is dat het hier hartstikke leuk is!
Ik laat van me horen,
Vince
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
